Ωριμότης μηδέν ...

Σήμερα, θα θίξουμε ένα ζήτημα, από τα πλέον φλέγοντα, επειδή και καθόσον έχει γαλουχήσει γενεές επί γενεών και στον αιώνα των αιώνων, αμήν. Θ' αποτίσουμε φόρο τιμής στους εμπνευστές των Myth Busters, αποκαθηλώνοντας κι εμείς ένα σύγχρονο μύθο, με τον οποίο μας τα 'χουν πρήξει, όσο τουλάχιστον θυμόμαστε τους εαυτούς μας. Η συνομωσία ετούτη έχει στιγματίσει τ' αγόρια, από την εποχή που ανακάλυψαν το τσουτσούνι και τόσο βαθιά, ώστε όποτε την ανακαλώ στη μνήμη μου - παρότι πλέον ολόκληρος άντρας - γίνομαι και πάλι ο επαναστατημένος έφηβος, που ρέπει προς τον Παναθηναϊκό και τα γαμοσταυρίδια. Η ψυχική υγεία εκατομμυρίων αντρών, από προ-πάππου μέχρι δισέγγονο, έχει δυστυχώς ζημιωθεί ανεπανόρθωτα κι η πλειοψηφία των αντρών έχει υποκύψει ηττημένη - αν όχι ντροπιασμένη. Φαίνεται πως οι συγκαιρινοί μου έχουν αφομοιώσει την απάτη του αιώνα, ωσάν να ήταν ο Μονόλογος του Μωϋσή και πορεύονται, παραλλήλως και σε συμφωνία. Οι πιο αδύναμοι από μας - δηλαδή, σχεδόν όλοι εκτός από μένα - έχουν καταπιεί αμάσητη την καραμέλα της πιο εξόφθαλμης πλεκτάνης, που στήθηκε ποτέ στη μάχη των φύλων, και τη χωνεύουν αδιαμαρτύρητα, δίχως καούρες και κλανίδια. Έχοντας μοναδική εγγύηση (τι άλλο, παρά) την πλύση εγκεφάλου των μαμάδων, οι οποίες από την τρυφερή ηλικία της ανθούσας μαλακίας επιφέρουν ανηλεείς ευνουχισμούς, στους κανακάρηδές τους.

Ο λόγος; μα τι άλλο, από την ανεκδιήγητη ατάκα, πως οι γυναίκες - λέει - ωριμάζουν ... νωρίτερα (sic, αν όχι sick)!!! Αχαχαχαχαχαχαχαχαχα!!! Χίλια συγγνώμη, να το ξαναγράψω : ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!! Ακατάσχετοι ποταμοί (χλευαστικών) δακρύων κυλούν, από τα μάτια μου, και μόνο στη σκέψη, της σκέψης να σκεφτώ να μιλήσω για το ζήτημα. Πρόκειται για το πιο διαδεδομένο ψέμα, στη σύγχρονη ιστορία των φύλων, και είναι απορίας άξιο πώς στα κομμάτια κανείς δεν αντιδρά με τη δέουσα απαξίωση, τη στιγμή που οι ενδείξεις είναι τόσο εξόφθαλμες, ώστε μόνο δυο μάτια δεν αρκούν να τις χωρέσουν. Η ατάκα ετούτη δεν έχει τόσο μεγάλη πέραση στις μικρότερες ηλικίες, καθότι στην περίοδο αυτή ο ευνουχισμός των αγοριών επιτυγχάνεται με περισσότερο υπόγειους τρόπους. Μ' άλλα λόγια, τουλάχιστον επιφανειακά, τ' αγόρια νιώθουν ακόμη ισοδύναμα με τα κορίτσα κι αυτές οι αηδίες, από τη μία μπαίνουν κι από την άλλη βγαίνουν. Όσο περνάς, ωστόσο, κι απομακρύνεσαι απ' τα τριάντα, συναντάς όλο και περισσότερες γυναίκες, οι οποίες την έχουν ψιλιαστεί τη δουλειά. Έχουν καταλάβει, δηλαδή, πόσο φλούφληδες είναι οι άντρες, ψυχολογικά και ψυχιατρικά, και παίρνουν το αίμα τους πίσω με το λίτρο. Τούτο σημαίνει πως αντί να βοηθήσουν και τους άντρες να ωριμάσουν, τους κόβουν κι εκείνο το ποδάρι με τ' οποίο, τουλάχιστον, κουτσαίνουν. Και μάλιστα με τέτοια απαράμιλλη, συναισθηματική χειρουργική, π' ούτε να το 'χανε σπουδάσει.

Αυτές οι τόσο  «ώριμες» γυναίκες, που κουβεντιάζουν μεταξύ τους σοβαρά και πομπωδώς, για τούτη την τρανή αλήθεια, δεν είναι άλλες από τις συνήθεις ύποπτους : μαμάδες με μαμάδες, μαμάδες με γιαγιάδες, μαμάδες με δασκάλες, μαμάδες με κομμώτριες και πάει λέγοντας. Είναι η φοβερή και τρομερή εικοσαετία της γυναίκας : από 30 μέχρι 50, τότε που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα! Τότε που περνιούνται και για γαμώ τις ώριμες, τις έμπειρες και τις κατασταλλαγμένες. Στις ηλικίες αυτές, οι γυναίκες με το μισό ύφος σου μιλούν για να σου πουν ό,τι έχουν, τέλος πάντων, να σου πουν, μα με τ' άλλο μισό υπονοούν. Υπονοούν όχι καμιά βαθιά αλληγορία, αλλά συνήθως τα εξής δύο : πρώτον, ότι μιλούν με πολύ σοβαρές κουβέντες και είναι όλα ετούτα, που ξεστομίζουν, απείρως δουλεμένα και ψαγμένα, και δεύτερον, ότι δε μασάει η κατσίκα ταραμά κι ότι δεν πιάνεται εύκολα κορόιδο, μια γυναίκα τόσο χειραφετημένη. Το νόημα, άμα το συμπυκνώσεις, είναι εφάμιλλο των ανθρώπων που ακουμπούν το χέρι τους στον ώμο σου και γνέφουν, συγκαταβατικά και με βλέφαρο μισάνοιχτο : «άσε, άσε! ξέρω εγώ!». Εννοείται, βεβαίως, πως είμαι κι εγώ, εξίσου, υπόλογος για τούτες τις σαθρές, πρόστυχες γενικεύσεις. Αλλά πώς να το κάνουμε; εξυπηρετούν περισσότερο τη χαρά της ειρωνίας και σπάνια τα πραγματικά μου πιστεύω.

Μην τα πολυλογώ, είχα πολύ καιρό προβληματιστεί με τούτη τη μπαρούφα, γιατί έτσι το 'χω κουσούρι, πάντα να προβληματίζομαι με οτιδήποτε δε μου στέκεται καλά στη διαίσθηση, όμως δεν έχω ακόμα σχηματίσει επαρκή επιχειρηματολογία. Έτσι κάποτε, πριν καιρό, μου ήρθε επιτέλους η επιφοίτηση. Αυτό είναι, λέω στον εαυτό μου : τα κορίτσια, σε καμία περίπτωση, δεν ωριμάζουν νωρίτερα απ' τους υπόλοιπους ανθρώπους, τα ζώα, τις αιμορροΐδες ή το Jack Daniels, μα ωριμάζουν με τον ίδιο ρυθμό, που ωριμάζουν όλα. Εκείνο, ωστόσο, που καταφέρνουν νωρίτερα και δίνει την ψευδαίσθηση της ωρίμανσης δεν είναι άλλο, απ' το να προσεταιρίζονται και ν' αφομοιώνουν ταχύτερα τις κοινωνικές νόρμες και τους καθωσπρεπισμούς. Φέρονται, δηλαδή, σα να 'ταν στ' αλήθεια σοβαρές, μα στην πραγματικότητα δε ζητούν παρά την κοινωνική καταξίωση ως ισότιμες. Κι επειδή η κοινωνία είναι εν γένει για το μπούτσο, ομοίως για το μπούτσο καταλήγουν κι αυτές.

Αυτό είναι όλο κι όλο, για το οποίο γίνεται τόσος ντόρος. Αν υπάρχει, τώρα, κανείς που εκλαμβάνει για σημάδι ωριμότητας, μια μαϊμού εκπαιδευμένη να ξεφλουδίζει μπανάνες με το μαχαιροπήρουνο, ε τότε πάω πάσο. Παρατήστε με εδώ στην ησυχία μου, να παίζω το πουλάκι, μόνος μου. Αλλά, το να ντύνεσαι μεγαλίστικα και να γιομίζεις τη μούρη σου σοβάδες, τούτο δεν είναι ωριμότητα, θα το λέω και θα το φωνάζω, δεν πα' να σβήνετε αναμμένα τσιγάρα στα τριχωτά μου στήθη. Δεν είναι περισσότερο ώριμο, απ' το να περάσει κανείς αστάρι και κόκκινη λαδομπογιά μιαν άγουρη ντομάτα. Τα φορέματα, τα κουνήματα, οι γόβες της μαμάς κι οι μεγαλίστικες ατάκες, που κάνουν τις θείτσες να λιγώνονται στα γέλια, είναι μια τραγελαφική παπαγαλία και καρνάβαλος του κερατά. Δεν έχει καμία, απολύτως, διαφορά με τ' αγοράκι που ντύνεται σπάιντερμαν - μόνο το πρότυπο αλλάζει. Αντί, λοιπόν, να λήξει άδοξα, ετούτο το καραγκιοζιλίκι, μ' ένα ηχηρό σκαμπίλι, τέτοιο που να στείλει τη μικρή σκατούλα αδιάβαστη και το κραγιόν της μετέωρο, όπως στα καρτούν της Warner Bros, η φλόγα της παιδικής μίμησης αφήνεται ανέμελα να φουντώσει και να γίνει λαίλαπα μαλακίας.

( Προσοχή! Ενημερώνουμε το κοινό πως ουδεμία κακομεταχείρηση έλαβε χώρα, σε παιδί, ζώο ή ουίσκι, με στόχο τη συγγραφή αυτού του άρθρου. )

Μα ξεκινήσαμε να κουβεντιάζουμε, δίχως να 'χουμε καλά-καλά ξεκαθαρίσει τι εννοούμε με τη λέξη ωριμότητα. Μην είν' οι κάμποι, τα βουνά, μην είναι τα λαγκάδια; Μην εννοούμε το σωματικό γίνωμα, μην εννοούμε τους «καλούς τρόπους» ή μήπως εννοούμε την πραγματική εκείνη, εσωτερική σύνεση και ψυχραιμία των ανθρώπων, που δεν κλέβουν στο ζύγι κι αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους; Ρητορικό το ερώτημα και προχωρούμε.

Λέμε, συχνά, για τα μικρά κορίτσια, άμα και ξεπεταχτεί λίγο το βυζάκι τους, πως γίνηκαν πια ολόκληρες κοπέλες. Γιατί το βυζί άμα φαίνεται φαίνεται. Αλλά για το τσουτσούνι δε γίνεται κουβέντα, παραδόξως πώς. Τσιμουδιά, για την ψωλή που 'χει να δει το φως της ημέρας, από την τελευταία φορά που την έκανε μπάνιο η μαμά της κι ασφυκτιά, παλλόμενη μεσ' το εσώρουχο. Ρώτησε ποτέ κανείς το μπόμπιρα του γυμνασίου, αν μάκρυνε και πόσο το πουλί του, να δούμε αν έγινε και τούτος άντρας εφάμιλλος σ' ορμόνες με τις συνομίληκές του; Αμ τ' άλλο, που το βάζεις; που 'χουμε εκθειάσει πια την έλευση της περιόδου για ορόσημο, κατ' αποκλειστικότητα; Λες κι οι όρχεις δε μεστώνουν και δε βαραίνουν από την περίσσεια της γενετικής ορμής και της μετάλλαξης. Ή να μιλήσουμε για τρίχες, να γελάσει και το παρδαλό κατσίκι; Άμα δεν έσκαβε η κοινωνία το τρυπάκι, ν' αποτριχώνονται και να ξουρίζονται οι κοπέλες από το πρώτο χνούδι, να δούμε ποιος θα 'τρωγε τα μουστάκια ποιου, στα άγουρα εκείνα φιλιά της εφηβείας. Τέλος πάντων, δυο μέτρα και δυο σταθμά. Κουβέντα να γίνεται και ντόρος. Μα κατά πώς φαίνεται, με λίγη ψυχραιμία και με τα έξτρα πατσουλιά στην άκρη, αγόρια και κορίτσια (αν ωριμάζουν) ωριμάζουν παράλληλα και - αν δεν υπάρχει ιδιαίτερη ιατρική ένσταση - ανάλογες σωματικές αλλαγές ταλανίζουν τη διαμόρφωση και των δυονών. Κι επειδή κανείς δεν έζησε κι ως άντρας κι ως γυναίκα, ούτε ταυτόχρονα, ούτε και διαδοχικά, επομένως κανείς δεν έχει και τη δικαιοδοσία να προβαίνει σε συγκρίσεις του ποδαριού και να το παίζει γκουρού και πασταφλώρας, ποιον τον βαρά η ορμόνη περισσότερο. Θα όφειλαν, με άλλα λόγια και οι γυναίκες να σέβονται την αντρική κυκλοθυμία, ορμονική, ποδοσφαιρική ή άλλη, με την ίδια πληρότητα που απαιτούν από εμάς να σεβόμαστε τους θηλυκούς σεληνιασμούς.

Επειδή, λοιπόν, από το σώμα δε βγαίνει η άκρη εύκολα, ποιος έχει το προβάδισμα, κάτσε να πιάσουμε τη συμπεριφορά, μήπως 'κει δούμε το φως το αληθινό. Λες, ρε φίλε, τα κορίτσια να ωριμάζουν πιο γρήγορα ως χαρακτήρες και ως προσωπικότητες; Για να δούμε! Μήπως, να πούμε, καπνίζουν οι έφηβες λιγότερο απ' τους εφήβους; Θα 'ταν αυτό - πες - ένα σημάδι συγκριτικής ωριμότητας. Μήπως αρνούνται ν' ανέβουν δίχως κράνος, στη δίτροχη, θανατική καταδίκη, με την οποία τραβάει σούζες ο αλήτης της παρέας; Να ΄λεγα, τότε, ορίστε : οποία ωριμότητης! Μήνα παρασύρονται λιγότερο στους πειρασμούς της αλκοόλης, της χασίσας και λοιπών ψυχοτρόπων; Αλήθεια; σε ποιο σχολείο; Μήπως, πάλι, είναι περισσότερο συνεπείς στις οικιακές ευθύνες, από τους δήθεν ανώριμους συνομιλήκους τους; Ποιος το 'δε τούτο, να μου το πει κι εμένα; Μην είναι σεξουαλικά περισσότερο απελευθερωμένες - υπό την έννοια πως έχουν ξεπεράσει την ταμπέλα της «πουτάνας» και της «εύκολης», τόσο προς συμμαθήτριες, όσο προς εαυτούς; Για τον πούτσο καβάλα, μα μεταφορικά. Εξίσου πρόστυχες και πεινασμένες με τ' αγόρια, μα πιότερο δήθεν και καθωσπρέπει. Μήπως, από την άλλη, κερδίζουν αλλού;. Μήπως είναι δηλαδή λιγότερο ρατσίστριες, λιγότερο μισαλλόδοξες, λιγότερο προκατειλημμένες στις σηνηθισμένες διχόνοιες της μικρομεσαίας μπίχλας; Μα τι λέμε τώρα; στον ίδιο κόσμο ζούμε ή προχθές γνωριστήκαμε; Τα ίδια σκατά, όπου και να κοιτάξεις, σε φάτσες με κραγιόν ή σε φάτσες με σπυριά και μουστάκια.

Μ' ας αφήσουμε τη συγκριτική ψυχολογία, να την πιάσουμε εξειδικευμένα. Μήπως τα κορίτσια ωριμάζουν ταχύτερα, όχι σε σχέση με τ' αγόρια, αλλά σ' εκείνα τα ιδιαίτερα, κοινωνικά χαρακτηριστικά, που η παράδοση καταλογίζει στο φύλο τους; Μήπως, δηλαδή, πέφτουν λιγότερο θύματα στη μόδα, στα πρότυπα ομορφιάς, στον καταναλωτισμό, στο χρήμα, στην καριέρα; Δεν περιμένω απάντηση, φυσικά, και δίνω γκάζι. Μήπως, να πούμε, χρησιμοποιούν το γαμημένο κινητό με περισσότερη εγκράτεια και μέτρο; Μήπως δε στήνονται στην ουρά για ν' αγοράσουν το τελευταίο μοντέλο τηλεφωνικής εξαπάτησης, αλλά αρκούνται στη ντεμοντέ λειτουργική τους συσκευή; Μήπως, ακόμα και ως γυναίκες, μεγαλωμένες με τα καλύτερα λάδια κι ωριμασμένες στις ευνοϊκότερες συνθήκες, οδηγούν έχοντας το νου τους στο τιμόνι και το δρόμο, αντί στις αναπάντητες κλήσεις και τις αλλεπάλληλες - παντελώς άχρηστες κι ανούσιες - ντουζίνες ειδοποιήσεων;; Μήπως μπαίνουν στα σουπερμάρκετς ή στους Κωτσόβολους (και συγγνώμη για το διαφημιστικό μήνυμα) για να ψωνίσουν εκείνα ακριβώς, που χρειάζονται, αποδείχνοντας σύνεση και μετρημένο χαρακτήρα; Μήπως φανερώνουν μια κάποια χόρταση στα τριάντα ζεύγη παπουτσιών, που ασφυκτιούν στις παπουτσοθήκες, κι επιδεικνύουν μια σχετική αντίσταση στο τριακοστό-πρώτο;; Μήπως διακρίνουν με κάποια έμφυτη διαίσθηση, τη χρυσή εκείνη τομή της ψιμυθίωσης, μεταξύ ανάδειξης των χαρακτηριστικών απο τη μία και του απόλυτου καρνάβαλου από την άλλη; Μήπως, ακόμα-ακόμα, ως γονείς και κηδεμόνες τιμούν το μεγάλο εκείνο παραμύθι του μητρικού ενστίκτου, φανερώνοντας εξαιρετική καλλιέργεια καρδιάς και τη χιλιοτραγουδισμένη υπομονή κι αυτοθυσία της μάνας;;

Η λίστα ετούτη θα μπορούσε να συνεχιστεί, γεμίζοντας τη μία παράγραφο πίσω απ' την άλλη και τον ένα τόμο στο κατόπι του προηγούμενου, δίχως σταματημό και στέρεμα της φαντασίας και των απτών, καθημερινών, αντι-παραδειγμάτων. Πού διάολο κρύβεται αυτή η πολυθρύλητη γυναικεία ωριμότητα ή, έστω, ταχύτερη ωρίμανση;; Σε ένα και μόνο ένα, όπως και το προείπα : οι γυναίκες γίνονται μονόχνωτες νωρίτερα. Ντύνονται σα κυρίες, βάφονται, μιλούν με το «σεις» και με το «σας» (μπροστά στον κόσμο, πάντα), είναι μια μικρή σταλίτσα πιο συνεπείς στις σχολικές υποχρεώσεις και δεν κάνουν, εύκολα, τους καραγκιόζηδες στην τάξη ή αλλού, γιατί έχουν μάθει να είναι «αξιοπρεπείς», «δεσποινίδες» και άλλες, όμοιες, κοινωνικές διάρροιες. Αυτά. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.

Ετούτη η παραμύθα και η φιλοσοφία του καμπινέ, χρειάζεται κάποτε να τελειώνει. Όπως και κάθε προκατάληψη, όχι μόνο δε βοηθάει κανέναν, αλλ' αντιθέτως τους πάντες εμποδίζει : άνδρες, γυναίκες, lgbtq+ ή εξωγήινους. Οι άνθρωποι δεν ωριμάζουν ούτε σε σε σωματικές ομάδες, ούτε σε κοινωνικές ομάδες, ούτε σε φυλετικές ή άλλες. Οι άνθρωποι δε μεστώνουν σαν τα σταφύλια σε τσαμπιά, ούτε στα ισχθυοτροφεία σε κοπάδια. Δεν ωριμάζει η καρδιά μαζί με το βυζί, ούτε το μυαλό μαζί με την ψωλή. Οι άνθρωποι ωριμάζουν μέσα από την τριβή τους με τις συνθήκες και τις σχέσεις κι όχι απ' την τριβή με το εσώρουχο. Υπάρχουν παιδιά που 'χουνε ζήσει τρεις ζωές και πενηντάρηδες, π' ακόμα παλεύουν με τη μία. Υπάρχουν κορίτσια, που δε θα τους εμπιστευόσουν ούτε χρυσόψαρο κι αγόρια, που 'χουν ευθύνες ενός νοικοκυριού. Όχι γιατί 'ναι αγόρια τα δεύτερα, ούτε κορίτσια τα πρώτα. Απλά, γιατί 'ναι αυτοί που είναι. Άνθρωποι, συνειδητοί και όντες ή ανεύθυνοι και ανεπαίσθητοι. Υπάρχουν άνθρωποι, που φέρονται και άγονται ως αθύρματα της γλυκιάς αύρας κι άλλοι π' ανάβουν το τσιγάρο τους μ' εννιά μποφόρ και βγαίνουνε περίπατο. Υπάρχουν εκείνοι, που προσεγγίζουν τ' άγνωστο πρόσωπο σαν μια υπέροχη υπόσχεση κι έναν κανούργιο κόσμο, κι άλλοι που προδικάζουν τ' αποτέλεσμα απ' τ' ωροσκόπιο κι από τον καζαμία, απ' το βυζί ή απ' το φρύδι, από τον κώλο ή απ' την τρίχα στη μασχάλη. Χωρίζουμε και διαιρούμε ετούτους τους θαυμάσιους ανθρώπους, με τους οποίους μας έλαχε να μοιραστούμε τη σύντομη σκατοζωή μας, σε κουτάκια και σε κατηγορίες προτηγανισμένες, μόνο και μόνο για να μεταμφιέσουμε την πρόστυχη δειλία μας, απέναντι στην αληθινή ζωή και το καινούργιο. Το παίζουμε θυμόσοφοι με παροιμίες και άλλα γλειφιτζούρια, ώστε να γλυκάνουμε τις βαριές συναισθηματικές μας ανασφάλειες, πίσω από τις κουρελούδες του φύλου, της ράτσας, της καριέρας, της κοινωνικής θέσης.

Και λέω : ευτυχώς! Ευτυχώς, που τα κορίτσια δεν ωριμάζουν γρηγορότερα, ούτε στα σοβαρά, ούτε στ' αστεία. Μα ούτε και τ' αγόρια, ούτε κανείς. Γιατί τούτο θα σήμαινε πως η ωρίμανση δωρίζεται από κάποιον παράγοντα τυχαίο - όπως το φύλο - κι είναι μια εύνοια χαρισμένη - και ως εκ τούτου άδικη. Μια εύνοια ξένη, προς αυτόν που την κερδίζει, κι άσχετη με την ποιότητά του. Αντίθετα, έχουν όλοι το ίδιο δικαίωμα στην ωριμότητα, μέχρι κι οι Πακιστανοί κι οι Γύφτισσες, καθείς κατά το μέτρο του ως άνθρωπος κι όχι κατά το φύλο του ή τη φυλή του. Θα 'λεγε κανείς, η αρετή ετούτη κατακτάται, με ίσες ποσότητες αίματος και χρόνου, για όσους έχουν τέλος πάντων τη χάρη και την πολυτέλεια του τελευταίου. Μ' ακόμα ορθότερα, θα 'λεγα, δεν είναι ούτε κατάκτηση : ωριμότητα είναι εκείνο το ακούραστο γίγνεσθαι του ανθρώπου, που δεν σαπίζει στην άκρη σα ξύλο απελέκητο, μα μπολιάζεται κι ανθίζει διαρκώς. Μεταπλάθει του χυμούς, π' αντλεί με μόχθο από το χώμα, σε ζωή εκ νέου. Σα να λέμε, όχι ο άνθρωπος που ψάχνει να στεριώσει μέσα στη μοίρα του, μα εκείνος που γυρεύει να θεριέψει τη φύση του, όσο δεν παίρνει.

Τι σχέση έχουν όλα ετούτα με το φύλο;