Καλώς τους χασομέρηδες του διαδικτύου. Σήμερα θα μιλήσουμε για την «κοινή λογική» και θα προβληματιστούμε, καταρχάς και καταρχήν, αν υπάρχει τέτοιο πράμα και, κατά δεύτερο λόγο, πού διάολο κρύβεται τόσο καλά και γιατί. Το γεγονός ότι θέτω δύο τόσο καίρια ερωτήματα δεν έχει καμία σχέση με το πώς θα δομήσω την επιχειρηματολογία μου. Έτσι μου 'ρθε και τά 'γραψα. Κατά τ' άλλα, θ' αραδιάσω ό,τι και όπως μου κατέβει και λογαριασμό δε δίνω.
Δε χρειάζεται να 'ναι κανείς φιλόσοφος, ούτε να 'χει εντρυφήσει στη Θεωρία της Λογικής, ώστε να καταλάβει μερικά πράγματα για τους ανθρώπους. Θ' αρκούσε να αράξει σε μιαν άκρη, με τη φραπεδιά του ή τη μπύρα, και να χαζεύει μ' ευθύτητα και ειλικρίνεια τα σούρτα-φέρτα της κοσμοθαλασσιάς. Αν, τώρα, προσθέσει και μια τζούρα αγάπης, θα πετύχει μια τέτοια νοστιμάδα, που μέχρι κι αυτά τ' αόρατα θα γίνουν ορατά. Απ' την άλλη, άμα κανείς βαριέται ή δεν έχει λεφτά για μπύρες, θα μπορούσε - απ' το ολότερα - να κλειδαμπαρωθεί σπίτι και να χαζεύει απλά τον εαυτό του. Όχι φυσικά στον καθρέφτη - εκτός κι αν ενίοτε επιθυμεί να τον φτύνει, οπότε εντάξει. Οι άνθρωποι, μ' όλες τους τις διαφορές, βρίθουν κι από ισάριθμες ομοιότητες, σε διάφορες αναλογίες έκαστος. Κι έτσι, οτιδήποτε ξεθάψει κανείς από τα σωθικά του, είναι πιθανότατα το ταπεινό του μερτικό, απ' τον κοινό παρονομάστη, ενός σωρού ανθρώπων. Λογικά, λοιπόν και μετά από πέντε με δέκα μήνες ή χρόνια, θα πρέπει να 'σαι πολύ στουρνάρι, ώστε να μην έχεις χωνέψει μια στάλλα από τα ανθρώπινα.
Τώρα, δε θέλω να σας ζαλίσω με αμπελοφιλοσοφίες και άλλες βαρεμάρες, αλλά πώς αλλιώς μπορεί να προχωρήσει κανείς ένα βήμα, προς την κατάκτηση της ορθής γνώσης, αν πρώτα-πρώτα δεν στρωθεί να καταλάβει πώς διάολο λειτουργεί η ίδια η σκέψη του; Προτού, δηλαδή, πιάσουμε να σκεφτούμε οτιδήποτε, να πιάσουμε να σκεφτούμε για τη σκέψη. Διαφορετικά, ματαιοπονούμε και δεν πρόκειται να πάρουμε πρέφα ποτέ και τίποτα. Θ' αγαπούμε σαν τα ζώα, μόνο με τα γεννητικά μας όργανα, ή θα σπρώχνουμε τεράστιες κουράδες, όπως εκείνα τα σκαθάρια, και θα περνιόμαστε για πρωταγωνιστές του Fast & Furious. Θα ψοφήσουμε κάποτε, χωρίς να 'χουμε υπάρξει στιγμή ως αληθινοί άνθρωποι, δηλαδή όντα ενσυνείδητα. Θα μας παρασέρνει ο άνεμος, όπου φυσά, σα διαφημιστικά φυλλάδια ζωής, γεμάτα ιλουστρασιόν εικόνες από στομάχια και πρωκτούς, αιδοία και πέη, σε κατακόκκινο, ρομαντικό φόντο, όλο καρδούλες κι υποσχέσεις.
Μέσα στην κατάντια μας, λοιπόν, όλοι εμείς οι προηγμένοι και πολιτισμένοι μακάκοι, μοιραζόμαστε έναν πολύ σημαντικό παρονομαστή. Είτε έξυπνοι, είτε εξυπνάκηδες, καμμένα βούρλα ή απουσιολόγοι, πυρηνικοί φυσικοί στα Τρίκαλα ή χασάπηδες στη Βιέννη, όλοι μα όλοι σκεφτόμαστε πάνω-κάτω με την ίδια στοιχειώδη μέθοδο. Προσέξτε: δεν εννοώ ότι σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο ή τα ίδια πράγματα, αλλά πως το σκέπτεσθαι υπακούει σ' έναν κοινό, γενικό μηχανισμό.
Τι συμβαίνει, το λοιπόν, μέσα στο μισογεμάτο μας κρανίο; Αυτό τό 'βρε και το καθόρισε εδώ και πάνω από δυο χιλιετίες ο συγχωρεμένος ο Ευκλείδης και πάνω του δόμησε τη Γεωμετρία του. Είπε δηλαδής ο κακομοίρης ότι ο ανθρώπινος λογισμός, για να 'ναι γόνιμος και αποτελεσματικός, χρειάζεται καταρχάς ορισμούς για τις έννοιες που χρησιμοποιεί, χρειάζεται επίσης μια χούφτα (ή φούχτα) αξιώματα ώστε, τέλος, καθετί άλλο (όπως ένα θεώρημα) να προκύπτει τεκμηριωμένο πάνω στα προηγούμενα, δηλαδή τους ορισμούς και τ' αξιώματα, με βάση τους στοιχειώδεις κανόνες της λογικής. Αυτά. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Κανείς μέχρι σήμερα σ' ολάκερη την ανθρωπότητα, που όργωσε και βλάστησε τούτη τη γη, δε βρήκε να προτείνει τίποτα καλύτερο ή δεν έμεινε αποσβολωμένος μπροστά στην κομψότητα και την οικονομία αυτής της σύλληψης. Που, κατά βάθος, είναι περισσότερο ανακάλυψη, παρά εφεύρεση. Άλλο δεν έκαμε ο Ευκλείδης παρά να κατασκευάσει έναν καθρέφτη του νου και της νόησης. Αυτά τα λέω εγώ, βέβαια. Μην τα δέσετε κιόλας.
Θ' αναλυθούν όλα αυτά στην επόμενη ανάρτηση, ωστόσο κλείνοντας κι εν συντομία:
(Α) Όταν κανείς αναρωτιέται «τι ν' αυτό που το λένε αγάπη», ουσιαστικά, αναζητεί έναν ορισμό: τον ορισμό της αγάπης. (Β) Όταν κανείς πιστεύει στο «Θεό της Αγάπης», άλλο δεν κάνει παρά να μας τρίβει στη μούρη τα αξιώματά του, δηλαδή γνώμες που όσο αίμα (ή άλλα υγρά) και να φτύσει δε θα 'βρει να καταθέσει ούτ' ένα τεκμήριο της προκοπής. (Γ) Τέλος, όταν κανενός του ξεφεύγει το περιπόθητο «Σ' αγαπώ», σκάβει ταυτόχρονα και το λάκκο του, καθώς εκφράζει μια πρόταση κι είναι λοιπόν χρεία αυτήν την πρόταση και να την αποδείξει. Γιατί το «Σ' αγαπώ» δεν είναι απ' τις κουβέντες που τελειώνουν στην τελεία ή το θαυμαστικό, αλλά ίσα-ίσα από την τελεία και πέρα ξεκινούν.
Τι είναι λοιπόν η Αγάπη; ορισμός, αξιώμα ή θεώρημα; Θα 'λεγα κατέχει ταυτόχρονα και τις τρεις διαστάσεις, άρα η αγάπη είναι τετραδιάστατη, άμα χωρέσουμε κι αυτή του χρόνου που πιέζει τη σάρκα και τη ζαρώνει. Κι αν τελικά αποδεικνύεται με κάποιον τρόπο, αυτός δεν είναι σε καμία περίπτωση με λόγια και συνεπαγωγές σα να 'ταν του Μαθηματικού το μυξομάντηλο, παρά με χειρονομίες (όχι σαν αυτές των παλιών ταξιτζήδων) και έργα. Οι ακολουθίες των πράξεων και όχι οι φλυαρίες συνιστούν το λογικό μηχανισμό της Αγάπης.
[ Μη χάσετε το επόμενο επεισόδιο ... ]
(*) Το ιστολόγιο ΔΕΝ είναι φεμινιστικά ή LGBTQISO9001 πιστοποιημένο
Monday, July 24, 2017
Sunday, July 16, 2017
Η Ιδιοκτησία είναι Κλοπή
Τάδε έφη Πιερ-Ζοζέφ Προυντόν, αλλά γι' άλλους λόγους. Εγώ το έγραψα για να εντυπωσιάσω. Λοιπόν, όπως σε κάθε επιστήμη, έτσι κι εμείς, αρχινώντας ετούτο το όμορφο ταξίδι μας στους βόθρους και τα κατακάθια των ερώτων, είναι καλό να θέσουμε τα αξιώματά μας. Έτσι, για να 'μαστε ξηγημένοι και να 'χουμε και καλό ρώτημα, που λέγαν οι παππούδες μας. Ένα μόνο πράμα θα κουβεντιάσουμε σήμερα, αφού τ' άλλα πεντέμιση εκατομμύρια που 'χα στο μυαλό προχθές τα ξέχασα.
Απαραίτητη προϋπόθεση, λοιπόν, για μια όμορφη σχέση (εκτός του να μη βρωμάν τα πόδια σου) είναι ν' αποποιηθούμε αυτό το σιχαμέρο συναίσθημα ιδιοκτήσιας, επί των ανθρώπων. Κ Α Ν Ε Ν Α Σ Δ Ε Ν Α Ν Η Κ Ε Ι Σ Ε Κ Α Ν Ε Ν Α ! Κι αν δυσκολεύτηκες λίγο να διαβάσεις το προηγούμενο, φαντάσου πόσο δύσκολο είναι να το εφαρμόσεις. Τώρα, όλοι εσείς οι φλούφληδες, που κουνάτε το κεφάλι με κατανόηση:
- Ω, μα πόσο σωστό, κύριε Κόλλα!
... είτε οι εξυπνάκηδες, που το κουνάτε με απογοήτευση:
- Αυτό ήταν όλο ρε; Αυτό το ξέρανε κι οι κότες!
να πάτε πρώτα να χαζέψετε τα μούτρα σας δεκαεφτά φορές, σε καθρέφτη μπάνιου με καλό φωτισμό κι έπειτα ελάτε να μου ξαναμιλήσετε. Καραγκιόζηδες. Κάθε φορά που κάποιος καμώνεται ότι άγγιξε τη βαθιά και πλήρη επίγνωση, στον καναπέ και σταυροπόδι, ένα σπερματοζωάριο πεθαίνει απο μαλακία, σε κάποιο προάστιο της Ουάσινγκτον W.C.
Το 95% ενός δείγματος Καραγκιόζηδων, που ακολουθεί κανονική κατανομή, το πρώτο πράγμα που καταλαβαίνει - κι ίσως το μόνο - είναι το πόσες φορές έχει πέσει ο ίδιος θύμα ερωτικής κακοποίησης κι ούτε μία να 'ναι ο ίδιος θύτης. Πάντα οι άλλοι, αυτοί οι κακούργοι άλλοι. Σπάζεις τρελή πλάκα, κάθε φορά που κουβεντιάζεις με τους ανθρώπους, όλοι κουνάνε το κεφάλι με αβυσσαλέα περισυλλογή, σα να θυμούνται τότε, που κουβαλούσαν το σταυρό του Μεσσία στις ανηφοριές του Γολγοθά. Το πιο πιθανό, θυμούνται από πότε έχουν να γαμήσουν και τους χτυπάει βαρύ μελαγχολικό.
Οι κλαψομούνηδες, το λοιπόν - και συγγνώμη για το σεξισμό -, τα κουβαδάκια τους και σ' άλλη blog-o-παραλία. Και τη γιαγιά μιας αμοιβάδας να ρωτήσεις το ξέρει πως "κανείς δε θέλει να είναι ιδιοκτησία άλλου", αλλά οι περισσότεροι πέρα βρέχει και στον πούτσο τους, για εκείνες τις φορές που γίνανε δυνάστες οι ίδιοι. Κανείς δε θα σου πει πόσες φορές εθεώρησε τον άλλο κτήμα του, με τον άλφα ή γάματα τρόπο. Ναι, ναι, κατάλαβα. Άμα δε ξέρω να μη μιλάω. Τότε τα πράματα ήταν αλλιώς, υπήρχαν λόγοι / άσε δεν καταλαβαίνεις εσύ / λίγο το κρασί, λίγο η λιμνοθάλασσα, λίγο τα παιδιά που πεθαίνουν στη Σομαλία / εγώ απλά κρατούσα το μαχαίρι, ο άλλος ήρθε κι έπεσε πάνω μου, κ.τ.λ.
Τώρα, για να προλάβω ένα βήμα τους εξυπνάκηδες, εννοείται ότι όλα ετούτα δεν ειπώνονται μόνο για λόγους αλτρουιστικούς, παρά και για άλλους τόσους εγωιστικούς (αν και η τελευταία λέξη αδικεί τα συμφραζόμενα). Το να παίρνεις τον άλλο για ιδιοκτησία προκαλεί εξίσου πολλά δεινά όχι μόνο στο θύμα, μα και στο θύτη. Μιλάμε φυσικά για τους ανθρώπους εκείνους, που είναι ανοιχτοί, επιθυμούν μια υγιή σχέση και παλεύουν για δαύτη. Όχι τα παχύδερμα, που κατεβάζουν μούρη, άμα το φαί δεν είναι έτοιμο στις δύο παρά είκοσι.
Οι περισσότεροι απο μας, βέβαια, δεν είμαστε ούτε δουλέμποροι, ούτε φύσει κακοί, παρά τελούμε διαρκώς εν αγνοία και στα πάντα μας αντιδρούμε μπιχεβιοριστικά, σαν ινδικά χοιρίδια. Το γεγονός πως δε γκρεμίζονται πια πολλοί φούρνοι αποδείχνει περίτρανα και με μαθηματική ακρίβεια πως ούτε ένας στα δέκα χιλιάρικα δεν έχει τα φόντα της αφύπνισης κι ούτε ένας στα εκατό χιλιάρικα τα κότσια.
Πόρισμα
Τα προηγούμενα δεν ήταν πάντα αυτονόητα, στη γκλάβα του α(ν)θρώπινου είδους. Για χιλιάδες χρόνια, για να μην πω για χιλιετίες, ο δούλος θεωρούνταν σχεδόν πράγμα κι ο αφεντικός του είχε δικαίωμα ακόμα και στη ζωή ή στο θάνατό του. Γνωστά πράματα και τετριμμένα. Η γυναίκα ήταν κτήμα του κύρη της και μπορούσε ακόμα και να τη σφάξει, αν κάτι δεν του πήγαινε καλά στη φασολάδα, το παιδί ήταν κτήμα του πατέρα του, άλλοτε ολόκληρου, άλλοτε πάλι μόνο της χερούκλας ή της ψωλής του, ο δουλοπάροικος ήταν κτήμα του εκάστοτε φεουδάρχη ('νταξ, ήταν κτήμα της γης, αλλά η γη δε σηκωνόταν να σε γαμήσει στις βουρδουλιές, άμα δεν της άρεσε η σοδειά), ο εργάτης ήταν κτήμα του εργοστασιάρχη, ο πιστός κτήμα του θεού του, ο πολίτης κτήμα του Κράτους ... αυτή η ιστορία τραβάει σε μάκρος, τόσο όσο αντέχουν οι γνώσεις και η υπομονή του καθενός. Point made. Χρειάστηκαν αναρίθμητες καταστραμμένες σάρκες και ψυχές, ώστε να καταλήξουμε σήμερα σε μια μεταβατική αξιοπρέπεια ∙ ο δρόμος αυτός έχει ακόμα μπόλικα χιλιόμετρα.
Μετά από αυτά, λοιπόν, αν κάποιος χωνέψει καλά ότι κανείς δεν είναι κτήμα και χωραφάκι του, η επόμενη σκέψη που συνεκδοχικά οφείλει να κάνει είναι: αφού κανείς δε μου ανήκει, άρα πάνω σε κανέναν δεν έχω δικαίωμα ή εξουσία. Ούτε εγώ, ούτε το χέρι μου ή το πουλί μου ή άλλο σωματικό εξάμβλωμα. Δεν έχω δικαίωμα να του επιβάλλω, ούτε καν τρόπο συμπεριφοράς: πώς θα κινηθεί, πώς θα μιλήσει ή τι άλλο. Θα μου πείτε εδώ μιλάμε για τα ερωτικά ή για τα πάντα όλα; Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι υπάρχει διαφορά στο ήθος; Αν είμαι μαλάκας στο ένα, θα είμαι μαλάκας παντού. Μπορεί, απλά, να διαφέρει ο βαθμός. Ή μπορεί να κρύβομαι καλύτερα.Το αυθαίρετο της οποιασδήποτε επιβολής ισχύει σε κάθε ανθρώπινη έκφανση, αλλά προκοπή δε βλέπουμε, καθώς βρισκόμαστε σ' ένα μικρομεσαίο, εξελικτικό και πολιτισμικό στάδιο, όπου η μαλακία καλά κρατεί ακόμα.
Τέλος πάντων, οι συνέπειες και οι επιμέρους εκδηλώσεις των όσων είπαμε θα ξεδιπλώνονται, σταδιακά, στις επόμενες αναρτήσεις. Αρκεί μόνο να υποδείξουμε ως παραδείγματα ότι π.χ. δε μπορείς να επιβάλλεις στον άλλο τρόπους συμπεριφοράς επειδή εσύ ζηλεύεις ή τραβάς κάνα ζόρι, δε μπορείς να τον περιφράξεις με συρματόπλεγμα για να μη σε απατήσει, δε μπορείς να του απαγορεύσεις τις παρέες που σου βρωμάνε, μπορείς όμως - άμα δε σ' αρέσει κάτι - να σηκωθείς να φύγεις. Υπάρχει, φυσικά, κι η εναλλακτική να προσπαθήσεις, για κάποιο διάστημα που εσύ θα κρίνεις, ν' αλλάξεις τα πράματα με την κουβέντα και με την αγάπη. Ε; πώς; τι; Τι λέει μωρέ, τούτος εδώ; τι αγάπη και μπουρμπούτσαλα, εδώ μιλάμε για σχέσεις κι οι σχέσεις έχουν υποχρεώσεις. Οι σχέσεις ναι, η αγάπη ωστόσο δεν γνωρίζει «υποχρεώσεις» κι αν γνωρίζει δεν είναι αγάπη. Η αγάπη είναι αλλού, είναι επαναστάτρια και υπερδύναμη, δε χωράει σε μυξοκλάματα ή στις πλάκες του Μωυσή. Αυτά σε άλλο post.
Κάπου εδώ να κλείσουμε. Τι κουβεντιάσαμε; τα αυτονόητα. Μμμ, αυτονόητα ίσως, αλλά μόνο στη θεωρία και όχι για όλους. Σιγά-σιγά, ανοίγουν επίσης ένα σωρό άλλα ζητήματα. Για παράδειγμα, υπάρχει αυτό που λέμε "κοινή λογική"; ειδάλλως πώς διάολο θα συνεννοηθούμε μεταξύ μας; Την επόμενη φορά. Χαιρετισμούς στην ευτυχία, άμα τη συναντήσετε! Μπουαχαχαχαχα!!!
Υστερόγραφο
Κάποτε θα γράψω αναλυτικότερα τις σκέψεις μου πάνω σ' αυτό το ζήτημα, ωστόσο για τις τρέχουσες ανάγκες παρακαλώ να με συγχωρήσετε, αν με κάθε ευκαιρία αδυνατώ ή βαριέμαι να γράφω για καθε "του" και ένα "της", για κάθε "εραστή" και μία "ερωμένη" και πάει λέγοντας. Θα μου επιτρέψετε, για λόγους συνήθειας (δικής μου, μα και πολιτισμικής) να χρησιμοποιώ το αρσενικό με την έννοια του γενικού, του ανθρώπινου. Στο κάτω-κάτω, χέστε με κιόλας οι ψευτοφεμινίστριες, που λυσσάτε με το πολιτικώς ορθό, την ώρα που ροκανίζει ο σάρακας το ουσιαστικώς ορθό. Με την επιβολή του πρώτου δε μαθαίνεις τους ανθρώπους ν' αγαπούνε, μα τους κάνεις περισσότερο υποκριτές. Μ' αντιστρόφως, οι άνθρωποι που αγαπούν ουσιαστικά δεν έχουν ανάγκη αν εκτροχιάζεται, κατά τι, ο λόγος, απ' τους ασύνειδους, γλωσσικούς εθισμούς. Όμοια, καθώς οι άθεοι μπορούν ν' αναφωνούν «θεός φυλάξει!», δίχως να τους μένει καμία ρετσινιά, αφού η γλώσσα είναι φορτωμένη μ' ένα σωρό λεκτικούς συνειρμούς, που πατούν περισσότερο στην έξη και την Παράδοση, παρά σε τίποτα ουσιαστικές πίστεις.
Απαραίτητη προϋπόθεση, λοιπόν, για μια όμορφη σχέση (εκτός του να μη βρωμάν τα πόδια σου) είναι ν' αποποιηθούμε αυτό το σιχαμέρο συναίσθημα ιδιοκτήσιας, επί των ανθρώπων. Κ Α Ν Ε Ν Α Σ Δ Ε Ν Α Ν Η Κ Ε Ι Σ Ε Κ Α Ν Ε Ν Α ! Κι αν δυσκολεύτηκες λίγο να διαβάσεις το προηγούμενο, φαντάσου πόσο δύσκολο είναι να το εφαρμόσεις. Τώρα, όλοι εσείς οι φλούφληδες, που κουνάτε το κεφάλι με κατανόηση:
- Ω, μα πόσο σωστό, κύριε Κόλλα!
... είτε οι εξυπνάκηδες, που το κουνάτε με απογοήτευση:
- Αυτό ήταν όλο ρε; Αυτό το ξέρανε κι οι κότες!
να πάτε πρώτα να χαζέψετε τα μούτρα σας δεκαεφτά φορές, σε καθρέφτη μπάνιου με καλό φωτισμό κι έπειτα ελάτε να μου ξαναμιλήσετε. Καραγκιόζηδες. Κάθε φορά που κάποιος καμώνεται ότι άγγιξε τη βαθιά και πλήρη επίγνωση, στον καναπέ και σταυροπόδι, ένα σπερματοζωάριο πεθαίνει απο μαλακία, σε κάποιο προάστιο της Ουάσινγκτον W.C.
Το 95% ενός δείγματος Καραγκιόζηδων, που ακολουθεί κανονική κατανομή, το πρώτο πράγμα που καταλαβαίνει - κι ίσως το μόνο - είναι το πόσες φορές έχει πέσει ο ίδιος θύμα ερωτικής κακοποίησης κι ούτε μία να 'ναι ο ίδιος θύτης. Πάντα οι άλλοι, αυτοί οι κακούργοι άλλοι. Σπάζεις τρελή πλάκα, κάθε φορά που κουβεντιάζεις με τους ανθρώπους, όλοι κουνάνε το κεφάλι με αβυσσαλέα περισυλλογή, σα να θυμούνται τότε, που κουβαλούσαν το σταυρό του Μεσσία στις ανηφοριές του Γολγοθά. Το πιο πιθανό, θυμούνται από πότε έχουν να γαμήσουν και τους χτυπάει βαρύ μελαγχολικό.
Οι κλαψομούνηδες, το λοιπόν - και συγγνώμη για το σεξισμό -, τα κουβαδάκια τους και σ' άλλη blog-o-παραλία. Και τη γιαγιά μιας αμοιβάδας να ρωτήσεις το ξέρει πως "κανείς δε θέλει να είναι ιδιοκτησία άλλου", αλλά οι περισσότεροι πέρα βρέχει και στον πούτσο τους, για εκείνες τις φορές που γίνανε δυνάστες οι ίδιοι. Κανείς δε θα σου πει πόσες φορές εθεώρησε τον άλλο κτήμα του, με τον άλφα ή γάματα τρόπο. Ναι, ναι, κατάλαβα. Άμα δε ξέρω να μη μιλάω. Τότε τα πράματα ήταν αλλιώς, υπήρχαν λόγοι / άσε δεν καταλαβαίνεις εσύ / λίγο το κρασί, λίγο η λιμνοθάλασσα, λίγο τα παιδιά που πεθαίνουν στη Σομαλία / εγώ απλά κρατούσα το μαχαίρι, ο άλλος ήρθε κι έπεσε πάνω μου, κ.τ.λ.
Τώρα, για να προλάβω ένα βήμα τους εξυπνάκηδες, εννοείται ότι όλα ετούτα δεν ειπώνονται μόνο για λόγους αλτρουιστικούς, παρά και για άλλους τόσους εγωιστικούς (αν και η τελευταία λέξη αδικεί τα συμφραζόμενα). Το να παίρνεις τον άλλο για ιδιοκτησία προκαλεί εξίσου πολλά δεινά όχι μόνο στο θύμα, μα και στο θύτη. Μιλάμε φυσικά για τους ανθρώπους εκείνους, που είναι ανοιχτοί, επιθυμούν μια υγιή σχέση και παλεύουν για δαύτη. Όχι τα παχύδερμα, που κατεβάζουν μούρη, άμα το φαί δεν είναι έτοιμο στις δύο παρά είκοσι.
Οι περισσότεροι απο μας, βέβαια, δεν είμαστε ούτε δουλέμποροι, ούτε φύσει κακοί, παρά τελούμε διαρκώς εν αγνοία και στα πάντα μας αντιδρούμε μπιχεβιοριστικά, σαν ινδικά χοιρίδια. Το γεγονός πως δε γκρεμίζονται πια πολλοί φούρνοι αποδείχνει περίτρανα και με μαθηματική ακρίβεια πως ούτε ένας στα δέκα χιλιάρικα δεν έχει τα φόντα της αφύπνισης κι ούτε ένας στα εκατό χιλιάρικα τα κότσια.
Πόρισμα
Τα προηγούμενα δεν ήταν πάντα αυτονόητα, στη γκλάβα του α(ν)θρώπινου είδους. Για χιλιάδες χρόνια, για να μην πω για χιλιετίες, ο δούλος θεωρούνταν σχεδόν πράγμα κι ο αφεντικός του είχε δικαίωμα ακόμα και στη ζωή ή στο θάνατό του. Γνωστά πράματα και τετριμμένα. Η γυναίκα ήταν κτήμα του κύρη της και μπορούσε ακόμα και να τη σφάξει, αν κάτι δεν του πήγαινε καλά στη φασολάδα, το παιδί ήταν κτήμα του πατέρα του, άλλοτε ολόκληρου, άλλοτε πάλι μόνο της χερούκλας ή της ψωλής του, ο δουλοπάροικος ήταν κτήμα του εκάστοτε φεουδάρχη ('νταξ, ήταν κτήμα της γης, αλλά η γη δε σηκωνόταν να σε γαμήσει στις βουρδουλιές, άμα δεν της άρεσε η σοδειά), ο εργάτης ήταν κτήμα του εργοστασιάρχη, ο πιστός κτήμα του θεού του, ο πολίτης κτήμα του Κράτους ... αυτή η ιστορία τραβάει σε μάκρος, τόσο όσο αντέχουν οι γνώσεις και η υπομονή του καθενός. Point made. Χρειάστηκαν αναρίθμητες καταστραμμένες σάρκες και ψυχές, ώστε να καταλήξουμε σήμερα σε μια μεταβατική αξιοπρέπεια ∙ ο δρόμος αυτός έχει ακόμα μπόλικα χιλιόμετρα.
Μετά από αυτά, λοιπόν, αν κάποιος χωνέψει καλά ότι κανείς δεν είναι κτήμα και χωραφάκι του, η επόμενη σκέψη που συνεκδοχικά οφείλει να κάνει είναι: αφού κανείς δε μου ανήκει, άρα πάνω σε κανέναν δεν έχω δικαίωμα ή εξουσία. Ούτε εγώ, ούτε το χέρι μου ή το πουλί μου ή άλλο σωματικό εξάμβλωμα. Δεν έχω δικαίωμα να του επιβάλλω, ούτε καν τρόπο συμπεριφοράς: πώς θα κινηθεί, πώς θα μιλήσει ή τι άλλο. Θα μου πείτε εδώ μιλάμε για τα ερωτικά ή για τα πάντα όλα; Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι υπάρχει διαφορά στο ήθος; Αν είμαι μαλάκας στο ένα, θα είμαι μαλάκας παντού. Μπορεί, απλά, να διαφέρει ο βαθμός. Ή μπορεί να κρύβομαι καλύτερα.Το αυθαίρετο της οποιασδήποτε επιβολής ισχύει σε κάθε ανθρώπινη έκφανση, αλλά προκοπή δε βλέπουμε, καθώς βρισκόμαστε σ' ένα μικρομεσαίο, εξελικτικό και πολιτισμικό στάδιο, όπου η μαλακία καλά κρατεί ακόμα.
Τέλος πάντων, οι συνέπειες και οι επιμέρους εκδηλώσεις των όσων είπαμε θα ξεδιπλώνονται, σταδιακά, στις επόμενες αναρτήσεις. Αρκεί μόνο να υποδείξουμε ως παραδείγματα ότι π.χ. δε μπορείς να επιβάλλεις στον άλλο τρόπους συμπεριφοράς επειδή εσύ ζηλεύεις ή τραβάς κάνα ζόρι, δε μπορείς να τον περιφράξεις με συρματόπλεγμα για να μη σε απατήσει, δε μπορείς να του απαγορεύσεις τις παρέες που σου βρωμάνε, μπορείς όμως - άμα δε σ' αρέσει κάτι - να σηκωθείς να φύγεις. Υπάρχει, φυσικά, κι η εναλλακτική να προσπαθήσεις, για κάποιο διάστημα που εσύ θα κρίνεις, ν' αλλάξεις τα πράματα με την κουβέντα και με την αγάπη. Ε; πώς; τι; Τι λέει μωρέ, τούτος εδώ; τι αγάπη και μπουρμπούτσαλα, εδώ μιλάμε για σχέσεις κι οι σχέσεις έχουν υποχρεώσεις. Οι σχέσεις ναι, η αγάπη ωστόσο δεν γνωρίζει «υποχρεώσεις» κι αν γνωρίζει δεν είναι αγάπη. Η αγάπη είναι αλλού, είναι επαναστάτρια και υπερδύναμη, δε χωράει σε μυξοκλάματα ή στις πλάκες του Μωυσή. Αυτά σε άλλο post.
Κάπου εδώ να κλείσουμε. Τι κουβεντιάσαμε; τα αυτονόητα. Μμμ, αυτονόητα ίσως, αλλά μόνο στη θεωρία και όχι για όλους. Σιγά-σιγά, ανοίγουν επίσης ένα σωρό άλλα ζητήματα. Για παράδειγμα, υπάρχει αυτό που λέμε "κοινή λογική"; ειδάλλως πώς διάολο θα συνεννοηθούμε μεταξύ μας; Την επόμενη φορά. Χαιρετισμούς στην ευτυχία, άμα τη συναντήσετε! Μπουαχαχαχαχα!!!
Υστερόγραφο
Κάποτε θα γράψω αναλυτικότερα τις σκέψεις μου πάνω σ' αυτό το ζήτημα, ωστόσο για τις τρέχουσες ανάγκες παρακαλώ να με συγχωρήσετε, αν με κάθε ευκαιρία αδυνατώ ή βαριέμαι να γράφω για καθε "του" και ένα "της", για κάθε "εραστή" και μία "ερωμένη" και πάει λέγοντας. Θα μου επιτρέψετε, για λόγους συνήθειας (δικής μου, μα και πολιτισμικής) να χρησιμοποιώ το αρσενικό με την έννοια του γενικού, του ανθρώπινου. Στο κάτω-κάτω, χέστε με κιόλας οι ψευτοφεμινίστριες, που λυσσάτε με το πολιτικώς ορθό, την ώρα που ροκανίζει ο σάρακας το ουσιαστικώς ορθό. Με την επιβολή του πρώτου δε μαθαίνεις τους ανθρώπους ν' αγαπούνε, μα τους κάνεις περισσότερο υποκριτές. Μ' αντιστρόφως, οι άνθρωποι που αγαπούν ουσιαστικά δεν έχουν ανάγκη αν εκτροχιάζεται, κατά τι, ο λόγος, απ' τους ασύνειδους, γλωσσικούς εθισμούς. Όμοια, καθώς οι άθεοι μπορούν ν' αναφωνούν «θεός φυλάξει!», δίχως να τους μένει καμία ρετσινιά, αφού η γλώσσα είναι φορτωμένη μ' ένα σωρό λεκτικούς συνειρμούς, που πατούν περισσότερο στην έξη και την Παράδοση, παρά σε τίποτα ουσιαστικές πίστεις.
Wednesday, July 12, 2017
Zombieland
Ένα blog που είχε γεννηθεί ως Relationshits, τα δύσκολα εκείνα χρόνια της (ερωτικής) κατοχής. Μετά είπα "Τι μαλακίες είναι αυτές;" και το διέγραψα. Αλλά τα ερωτηματικά της αγάπης ψόφο δεν έχουν, καθότι κωλόσκυλα. Άσε που και γαυγίζουν και δαγκώνουν. Τέλος πάντων, ωρίμασα πολύ από τότε, μόνο το πουλί μου έμεινε ίδιο, πράγμα που δε βοηθάει πολύ στο σεξ, βοηθάει όμως πολύ στην ηθικολογία. Εδώ ερχόμαστε εμείς. Δηλαδή, εγώ. Σ' ετούτο το τιτάνιο, δεκάτομο έργο, θα παρουσιάσω με απλά λόγια τις λύσεις σε κάθε πρόβλημα. Όχι δεν είμαι μεγάλος ψεύτης ή ξερόλας ή μαλάκας, αλλά όλα τα προηγούμενα. Έτσι, διαβάζετε με δική σας ευθύνη, αφού εγώ γράφω ανεύθυνα. Αλλά ποιος ξέρει; Μέσα στα σκουπίδια του άλλου, απίθανο δεν είναι να πετύχει κανείς κάτι χρήσιμο για τον ίδιο.
Τιμής Ένεκεν
Τιμής Ένεκεν
Subscribe to:
Posts (Atom)