Τι 'ναι το σεξ, τι 'ν' το ζουμί του; Και πού να ξέρω εγώ; Άλλο θέλω να κουβεντιάσουμε. Θέλω να μιλήσουμε γι' αυτό το πράμα, τον οργασμό. Καταρχάς, σε καμία περίπτωση δεν είμαι εγώ που θ' αμφισβητήσω τη σημασία ή την αξία ενός καλού οργασμού. Μπορώ, όμως, να επιχειρήσω μια άλλη αμφισβήτηση, όχι ποιοτική αλλά ποσοτική. Έρχομαι, δηλαδή, ν' αμφισβητήσω όχι τη σημασία, αλλά το ύψος αυτής. Να μπουν, χρειάζεται, τα πράγματα στα σωστά τους μέτρα κι ούτε να τα υποτιμούμε, ούτε όμως να τα διογκώνουμε σε βαθμό τέτοιο, που να φέρνει τελικά τα αντίθετα αποτελέσματα από εκείνα που στοχεύουμε. Όσα θα πω παρακάτω έχουν άμεση σχέση με τη δική μου σεξουαλικότητα και τα δικά μου βιώματα. Κι ωστόσο, μη όντας ιδιαίτερα ξεχωριστός απ' τον υπόλοιπο κόσμο, είναι πιθανό να υπάρχουν αρκετές ψυχές, ικανές να ταυτιστούν ή έστω να μοιραστούν ένα κομμάτι απ' τους προβληματισμούς μου.
Μια τζούρα φλυαρίας
Παράμετρος πρώτη. Ένα μεγάλο μέρος από τις τελευταίες γενιές έχει σχηματίσει τις πρώτες σεξουαλικές εικόνες από την τηλεόραση και τις ταινίες. Είναι γνωστό τοις πάσι ωστόσο, ότι δεδομένων των χρονικών περιορισμών, οι περισσότεροι σκηνοθέτες (α) ξεπετούν την ερωτική πράξη στο ατάκα κι επιτόπου, φτάνοντας στα τελειώματα μέσα σε 3-4 πλάνα, λες κι είχαμε καμιά κωλοκαούρα να δούμε πχ. το Μελ Γκίμπσον να εκσπερματώνει, και (β) εκβιάζουν - ή ακόμα κι εκθειάζουν - τη χρονική ταύτιση των οργασμών, σα να χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι.
Καταρχάς, άμα κλείσετε λίγο τα μάτια, μπορείτε να φανταστείτε οποιαδήποτε σκηνή σεξ με το πλάνο να πέφτει σπαθί ή ν' αργοσβήνει, προτού γίνουμε μάρτυρες δυο κακομοίρηδων που παλεύουν να μας πείσουν ότι χύνουν. Η σκηνή δε θα 'χανε στο παραμικρό σε μήνυμα ή δύναμη, ακόμα κι αν δεν έχυνε κανείς, αφού ο μέσος θεατής το μόνο που θέλει να δει είναι λίγο βυζί και κανά κώλο. Το μόνο καλό που πετυχαίνει ένας κινηματογραφικός οργασμός είναι να μας ενημερώσει ότι επιτέλους τελειώνει αυτό το ρομαντικό μαρτύριο - που 'χει υιοθετηθεί μπας και τσιμπήσουμε κανά θηλυκό εισητήριο παραπάνω - κι ότι σε δυο-τρεις σκηνές επιστρέφουμε πίσω στις καυλωτικές σφαίρες και τους φόνους.
Από την άλλη, όμως, παγιώνεται στις αντιλήψεις κι ένα μεγάλο κακό: ο οργασμός φαντάζει σχεδόν αυτοσκοπός. Λες κι όλες οι προηγούμενες περιπτύξεις ακυρώνονται, αν δεν καταλήξουν σε κραυγές σπερματωαρικής αγωνίας.
Για τη χρονική ταύτιση, τώρα πούτσες μπλε. Στην εφηβεία μας απασχολούσαν πολύ, όλα ετούτα τα θέματα. Η πραγματικότητα κάποτε σε προσγειώνει, όχι ανώμαλα ωστόσο. Απλά σε προσγειώνει στην... πραγματικότητα. Μη σου πω, ότι θα 'πρεπε να ευλογούμε ετούτη τη διαφορά των φάσεων. Καθότι ο οργασμός είναι μια ξεκάθαρα εγωιστική ηδονή, που μέσα του χάνεσαι και χάνεις τ' αυγά και τα πασχάλια, κι έτσι είναι πολύ όμορφο - τουλάχιστον, για όσους ενδιαφέρονται - να μπορεί καθένας να απολαμβάνει την εμπειρεία της ηδονής στο σώμα του συντρόφου του, δίχως να αποσπάται από τα προσωπικά του ρίγη.
Παράμετρος δεύτερη. Στο γυναικείο αγώνα για χειραφέτηση από την αντρική μαλακία - που ξεχειλίζει αφειδώς γύρω μας, δόξα τω Θεώ - επιστράφηκε δικαίως στη γυναίκα το δικαίωμά της σε μια πλήρη σεξουαλική ζωή, το δικαίωμα να απολαμβάνει την ηδονή ισότιμα και απενεχοποιημένα. Στην προσπάθεια αυτή δόθηκε - κατά την ταπεινή μου γνώμη μου - μια υπερβάλλουσα έμφαση στη σημασία του γυναικείου οργασμού, τόσο ώστε να νομίζει κανείς - ξεφυλλίζοντας τη λαϊκή αρθρογραφία - ότι η σεξουαλική πράξη είναι γενικά για το μπούτσο, αν δεν καταλήξει σε ηδονικούς σπασμούς, ποταμούς από οργασμικά σάλια κι αν δεν τρίξουν τα κρύσταλλα από τα ντεσιμπέλ. Δεν είμαι δόκτορ της νευροφυσιολογίας, ούτε κοινωνιολόγος, ούτε σεξολόγος, ωστόσο στο σημείο αυτό υποπτεύομαι μια μανία να γίνει η γυναίκα ισοπεδωτικά ισότιμη με τον άντρα, άρα σώνει ντε και καλά πρέπει να χύνει κι αυτή αβέρτα, ειδάλλως είναι δυστυχισμένη και φαλλοκρατημένη. Χμμμ. Και λέω "χμμμ", τόσο για τη γυναίκα, όσο και για τον άντρα.
Είχα και μια τρίτη παράμετρο, αλλά στο μεταξύ πήγα να φάω και την ξέχασα. Κομμάτια να γίνει.
Μπλα μπλα μπλα
Τώρα, αν θέλει κανείς απλά κάπου να χώσει το πουλί του ή κάτι να χώσει στο μουνί του, δεν έχει νόημα να διαβάσει παρακάτω. Δεν μιλώ απαξιωτικά κι είναι απολύτως φυσιολογικό. Καλή τύχη του ή της ευχόμαστε, λοιπόν, κι ίσως με μια μικρή δόση ζήλειας. Όσα είπαμε κι όσα ακολουθήσουν αφορούν εκείνους, που πλαγιάζουν μ' ανθρώπους για τους οποίους νοιάζονται και αγαπούν - ή έχουν κάθε διάθεση να αγαπήσουν. Τώρα, δεν είμαι εγώ εκείνος που θα καθορίσει τι γουστάρει να κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του, αν δηλαδή γουστάρει κάμα-σούτρα και ουρολαγνεία ή επιτελεί την πράξη με τη λιτότητα και την οικονομία ενός ζώου (δεν το λέω υποτιμητικά). Αλλά για όλους, υπάρχει ένας ζυγός, που στο 'να τάσι έχει τη λύσσα της προσωπικής ηδονής και στ' άλλο την ηδονή της ένωσης και κατά πού γέρνει ο ζυγός, γέρνει και η χαρά μας. Ακόμα κι έτσι, βέβαια, είναι πολλοί που ταυτίζουν την προσωπική ηδονή, νέτα-σκέτα, με τον οργασμό, το τελείωμα, κι όχι με το μήκος και το πλάτος της σεξουαλικής πράξης. Εδώ, λοιπόν, θα μιλήσω κυρίως για τον οργασμό. Αλλιώς θα έπρεπε να γράφω για άλλες δέκα ώρες και δεν έχω καμία διάθεση.
Γι' ανθρώπους σαν και του λόγου μου, που 'χουν μετρήσει τη μοναξιά όχι με μήνες ή χρόνια, παρά με δεκαετίες, οι πολύτιμες ευκαιρίες να μοιράζεσαι σώμα και καρδιά με τους ανθρώπους που αγαπάς, ακτινοβολούν με εντελώς διαφορετικές αποχρώσεις, από εκείνες των χορτάτων ανθρώπων. Οι τετριμμένες σημασίες και οι πολυδιαφημισμένες ηδονές αποχρωματίζονται ή εξατμίζονται. Αντ' αυτών, οι ποιότητες αντιστρέφονται και το κέντρο βάρους μετατοπίζεται από την τεχνική ικανότητα των σωμάτων στην γυμνή πληρότητα της επαφής, δίχως φιοριτούρες και τζιριτζάντζουλες. Με απλά λόγια, γουστάρεις και καυλώνεις τόσο που κείτεσαι γυμνός, κολλημένος, ιδρωμένος πάνω στον άνθρωπο που αγαπάς, ώστε αν θα μπεις τρεις και θα βγεις εφτά, αν θα το κάνεις καρεκλάτο, ιεραποστολικό ή μέσα στο τζάκι, αν θα χύσεις δύο, τρεις, σήμερα, αύριο, ποτέ, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Όχι πως όλα ετούτα δεν έχουν τη δική τους ομορφιά, τους δικούς τους κανόνες, ωστόσο είναι κρίμα να κλέβουν χώρο που δεν τους ανήκει, να λειτουργούν εις βάρος της πραγματικής ευτυχίας, γαντζωμένα σε μια άλλη ευτυχία λιγότερη κι από εφήμερη.
Λέω, λοιπόν, πως καλά και τα κόλπα και τα χύσια κι όλα τα σχετικά. Υπάρχει μια πολύπλοκη νευροφυσιολογία στη σεξουαλική πράξη, που μαζί με τα συμπλέγματα του καθενός γίνεται ένα κουβάρι που δε βγάζεις άκρη, γι' αυτό όπως τη βρίσκει κανείς. Θα πρέπει, ωστόσο, να πάψουμε να βλέπουμε στον οργασμό ένα τελικό στόχο, ένα απώτερο σκοπό. Είναι άλλο πράγμα, δηλαδή, ο οργασμός καθαυτός, ως σωματική εκδήλωση και λειτουργία, κι άλλο πράγμα, εντελώς, η προβολή του στη γκλάβα του καθενός. Εκεί γίνεται εγκεφαλικός, παίρνει τις διαστάσεις που έκαστος του επιτρέπει να πάρει, άρα γίνεται εν μέρει ανάγκη κι εμμονή επίπλαστη. Ενίοτε γίνεται αυτοσκοπός, μάλιστα τόσο μεγάλος, ώστε σαν σάβανο έρχεται να σκεπάσει οτιδήποτε άλλο.
Ειδικότερα, θα πρέπει να πάψουμε να σηκώνουμε το γυναικείο οργασμό σα λάβαρο στο λυσσαλέο αγώνα να πάρουν οι τωρινές γυναίκες το αίμα τους πίσω, για όλες εκείνες τις χίλιες-μύριες προγόνισσες ή τις ίδιες τις μανάδες μας, που μαράζωσαν στη μοναξιά, στο ξύλο, στο βιασμό, στην αδιαφορία, στη σύμβαση. Ετούτοι οι συμβολισμοί με τις συναισθηματικές φορτίσεις τους θα πρέπει να πάψουν να μας στοιχειώνουν.
Ναι έχουν όλες οι γυναίκες δικαίωμα στον οργασμό, αλλά τι σημαίνει αυτό τελικά; Αν σημαίνει ψυχολογικά ή ψυχιατρικά συμπλέγματα, που στέκονται τροχοπέδη σε μια πλήρη σεξουαλική έκφραση, τότε οκ, ναι και μαζί σας. Αν σημαίνει να παρατήσεις το μαλάκα, που χύνει κι έπειτα γυρνά από την άλλη και ροχαλίζει, τότε ξανά οκ και μαζί σας. Αλλά πολύ υποψιάζομαι από όσα διαβάζω και συζητώ, πως στη "λαϊκή" φαντασία έχει μετατραπεί (ο οργασμός) σε μια ψύχωση απ' την ανάποδη, από δικαίωμα σε υποχρέωση, σε καταναγκασμό, ακυρώνοντας τελικά ό,τι όμορφο και ηδονικό έχει πιθανότατα συμβεί νωρίτερα. Δε θα 'ταν νομίζω λάθος, αν ισχυριστούμε ότι δεν είναι η σεξουαλική πράξη ένας μακρύς προθάλαμος, με σκοπό να μας οδηγήσει στα σαλόνια της τελικής κλιμάκωσης, παρά αντιθέτως ο οργασμός έρχεται στο τέλος σαν επιβράβευση όλων εκείνων των ηδονικών θερμίδων, που έχουν προηγηθεί.
Κι άλλα πολλά λόγια
Ο οργασμός είναι αυτός που είναι κι ούτε δεύτερη σκέψη δεν του αξίζει. Άμα είναι να έρθει ήρθε, άμα πάλι περνά η ώρα και δε γίνεται, δεν τρέχει κάστανο. Άσ' τον γι' αύριο. Γι' αυτό υπάρχει και το δάχτυλο ή η χούφτα. Αν δε χαίρεσαι απλά και ξηγημένα για τον άνθρωπο που 'χεις στο πλευρό σου, τότε κάτι άλλο είναι που δεν πάει καλά με την πάρτη σου. Δεν σου φταίει ο οργασμός. Να το πούμε κι ανάποδα: άμα σου φταίει ο οργασμός, τότε δε φταίει ο οργασμός. Οι περισσότεροι άνθρωποι που 'χω γνωρίσει έχουν στο μυαλό τους, πρώτα και κυρίως, τα δικά τους θέλω, με τ' απωθημένα και τις κομπλεξαρίες τους. Τις δικές τους ανάγκες, τις δικές τους ζωές. Τον άνθρωπο, με τον οποίο τα μοιράζονται - όσο κι αν δεν το παραδέχονται ανοιχτά, ούτε στον εαυτό τους - τον εβάζουν τελευταίο, αν τον εβάζουν γενικά κάπου. Οι άλλοι είναι γι' αυτούς απλά ή πολύπλοκα μέσα και όχι πρόσωπα. Με τον τρόπο αυτό, οι πιθανότητες είναι εναντίον τους. Έχουν να βιώσουν περισσότερες ήττες, από νίκες, καθόσον κανείς άνθρωπος δεν είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα μας. Πάντα κάτι θα μας φταίει κι η ζωή που πεθυμήσαμε δε θα φτάνει ποτέ. Ε πώς να φτάσει μια ζωή, που την φαντάστηκε ο ένας μόνος του, αλλά περιλαμβάνει δύο;
Από την άλλη υπάρχουν κι εκείνοι που ζουν ήδη τη ζωή που θέλουν να ζήσουν και δεν περιμένουν να τους τη φέρει κανείς πεσκέσι. Η μόνη παράμετρος προς επίλυση είναι η μοναξιά. Οι άνθρωποι αυτοί δε φαντάζονται πώς θα 'ναι η ζωή τους μοιρασμένη, που είναι λογικό. Πώς να φανταστείς κάτι δίχως να γνωρίζεις τον άνθρωπο, που θα συμμετέχει μαζί σου; Η ζωή αυτή θα παραμένει πάντα μια terra incognita, μια υποσχεμένη έκπληξη, έως ότου πραγματοποιηθεί. Οι άνθρωποι ετούτοι, σαν αγαπήσουν χαίρονται τόσο από ετούτο το νέο κόσμο, που συνιστά κάθε καινούργια γνωριμία και λατρεύουν τόσο να βαθύνουν και να τον γνωρίσουν, ώστε ξεχνούν να τον κουτσουρέψουν για να τον φέρουν στα μέτρα τους, όπως κάνει ο κλασικός, ευνουχισμένος μαλάκας ή μαλάκω.
Θα μου πείτε πώς κολλάνε όλα ετούτα με τα προηγούμενα; Κολλάνε και παρακολλάνε. Άμα σου 'χει καρφωθεί στον εγκέφαλο πως αν δε σου πάρει η άλλη τσιμπούκι στα γεννέθλιά σου ή αν δε πλαντάζει το μουνάκι σου απ' τα υγρά εφτά φορές τη βδομάδα, χάθηκε ο κόσμος κι η ζωή σου δεν αξίζει κι αυτή η σχέση πρέπει να τελειώνει, τότε θ' αργήσεις πολύ να καταλάβεις τι σημαίνει ευτυχία. Θα τη μπερδεύεις με την ηδονή. Γιατί ο σκοπός, η επιθυμία, το φετίχ, θα μπαίνουν πάντα πρώτα. Δηλαδή, η πάρτη σου.
Από την άλλη, αν γνωρίσεις έναν άνθρωπο που σε συγκινεί, σε γεμίζει, σου επιτρέπει να είσαι ο εαυτός σου, σε κάνει ευτυχισμένο-η, τότε τι διάολο σ' ενδιαφέρει αν το γαμήσι δεν αγγίζει το εξωγήινο και το εξωπραγματικό, παρά είναι μια απλή, επαναλαμβανόμενη πράξη; Αυτά είναι τα σωσίβια όσων δεν έχουν βιώσει την αγάπη και, στο κάτω-κάτω, αυτοί καλά κάνουν. Λένε "Δε βίωσα που δε βίωσα αγάπη, να χάσω και το καλό γαμήσι, ε άντε και στο διάολο". Για όσους όμως αγαπούν, τι σημασία έχει αν δε χύσουν σήμερα, ούτε κι αύριο, αλλά μεθαύριο ή το σαββατο-κύριακο; Τι σημασία έχει αν το πουλί του άλλου είναι τρεις πόντους πίσω απ' το μέσον όρο ή αν τα βυζιά της άλλης δε μπορούν να θηλάσουν ένα μικρό, αφρικάνικο χωριό;
Οι άνθρωποι, βεβαίως, χύνουν περισσότερες φορές απ' όσες αγαπούν. Αυτό κάτι λέει. Κι ίσως να μην μιλούσα έτσι αν ήμουνα νεότερος. Αλλά δεν είμαι πια. Αυτά. Μπορείτε να πάτε να γαμηθείτε τώρα. Ευχή σας δίνω. Και κατάρα.
Υ.Γ. 1 = Εντάξει, το ξέρω πως είμαι πολυλογάς και πως επαναλαμβάνομαι. Άμα γράψω ποτέ βιβλίο, θα κάτσω να βάλω μια τάξη. Μέχρι τότε δεν υπάρχει ελπίδα.
Υ.Γ. 2 = Ένα τυπικό άρθρο για το γυναικείο οργασμό, είναι π.χ. αυτό. Τέτοια αναγνώσματα, που συχνά απασχολούν και προβληματίζουν, είναι γενικά για τον πούτσο. Θα προκαλούσαν ασυγκράτητα γέλια, αν δεν ήταν με τον τρόπο τους θλιβερά και επικίνδυνα. Σχολιασμός άλλη στιγμή.
No comments:
Post a Comment