Απαραίτητη προϋπόθεση, λοιπόν, για μια όμορφη σχέση (εκτός του να μη βρωμάν τα πόδια σου) είναι ν' αποποιηθούμε αυτό το σιχαμέρο συναίσθημα ιδιοκτήσιας, επί των ανθρώπων. Κ Α Ν Ε Ν Α Σ Δ Ε Ν Α Ν Η Κ Ε Ι Σ Ε Κ Α Ν Ε Ν Α ! Κι αν δυσκολεύτηκες λίγο να διαβάσεις το προηγούμενο, φαντάσου πόσο δύσκολο είναι να το εφαρμόσεις. Τώρα, όλοι εσείς οι φλούφληδες, που κουνάτε το κεφάλι με κατανόηση:
- Ω, μα πόσο σωστό, κύριε Κόλλα!
... είτε οι εξυπνάκηδες, που το κουνάτε με απογοήτευση:
- Αυτό ήταν όλο ρε; Αυτό το ξέρανε κι οι κότες!
να πάτε πρώτα να χαζέψετε τα μούτρα σας δεκαεφτά φορές, σε καθρέφτη μπάνιου με καλό φωτισμό κι έπειτα ελάτε να μου ξαναμιλήσετε. Καραγκιόζηδες. Κάθε φορά που κάποιος καμώνεται ότι άγγιξε τη βαθιά και πλήρη επίγνωση, στον καναπέ και σταυροπόδι, ένα σπερματοζωάριο πεθαίνει απο μαλακία, σε κάποιο προάστιο της Ουάσινγκτον W.C.
Το 95% ενός δείγματος Καραγκιόζηδων, που ακολουθεί κανονική κατανομή, το πρώτο πράγμα που καταλαβαίνει - κι ίσως το μόνο - είναι το πόσες φορές έχει πέσει ο ίδιος θύμα ερωτικής κακοποίησης κι ούτε μία να 'ναι ο ίδιος θύτης. Πάντα οι άλλοι, αυτοί οι κακούργοι άλλοι. Σπάζεις τρελή πλάκα, κάθε φορά που κουβεντιάζεις με τους ανθρώπους, όλοι κουνάνε το κεφάλι με αβυσσαλέα περισυλλογή, σα να θυμούνται τότε, που κουβαλούσαν το σταυρό του Μεσσία στις ανηφοριές του Γολγοθά. Το πιο πιθανό, θυμούνται από πότε έχουν να γαμήσουν και τους χτυπάει βαρύ μελαγχολικό.
Οι κλαψομούνηδες, το λοιπόν - και συγγνώμη για το σεξισμό -, τα κουβαδάκια τους και σ' άλλη blog-o-παραλία. Και τη γιαγιά μιας αμοιβάδας να ρωτήσεις το ξέρει πως "κανείς δε θέλει να είναι ιδιοκτησία άλλου", αλλά οι περισσότεροι πέρα βρέχει και στον πούτσο τους, για εκείνες τις φορές που γίνανε δυνάστες οι ίδιοι. Κανείς δε θα σου πει πόσες φορές εθεώρησε τον άλλο κτήμα του, με τον άλφα ή γάματα τρόπο. Ναι, ναι, κατάλαβα. Άμα δε ξέρω να μη μιλάω. Τότε τα πράματα ήταν αλλιώς, υπήρχαν λόγοι / άσε δεν καταλαβαίνεις εσύ / λίγο το κρασί, λίγο η λιμνοθάλασσα, λίγο τα παιδιά που πεθαίνουν στη Σομαλία / εγώ απλά κρατούσα το μαχαίρι, ο άλλος ήρθε κι έπεσε πάνω μου, κ.τ.λ.
Τώρα, για να προλάβω ένα βήμα τους εξυπνάκηδες, εννοείται ότι όλα ετούτα δεν ειπώνονται μόνο για λόγους αλτρουιστικούς, παρά και για άλλους τόσους εγωιστικούς (αν και η τελευταία λέξη αδικεί τα συμφραζόμενα). Το να παίρνεις τον άλλο για ιδιοκτησία προκαλεί εξίσου πολλά δεινά όχι μόνο στο θύμα, μα και στο θύτη. Μιλάμε φυσικά για τους ανθρώπους εκείνους, που είναι ανοιχτοί, επιθυμούν μια υγιή σχέση και παλεύουν για δαύτη. Όχι τα παχύδερμα, που κατεβάζουν μούρη, άμα το φαί δεν είναι έτοιμο στις δύο παρά είκοσι.
Οι περισσότεροι απο μας, βέβαια, δεν είμαστε ούτε δουλέμποροι, ούτε φύσει κακοί, παρά τελούμε διαρκώς εν αγνοία και στα πάντα μας αντιδρούμε μπιχεβιοριστικά, σαν ινδικά χοιρίδια. Το γεγονός πως δε γκρεμίζονται πια πολλοί φούρνοι αποδείχνει περίτρανα και με μαθηματική ακρίβεια πως ούτε ένας στα δέκα χιλιάρικα δεν έχει τα φόντα της αφύπνισης κι ούτε ένας στα εκατό χιλιάρικα τα κότσια.
Πόρισμα
Τα προηγούμενα δεν ήταν πάντα αυτονόητα, στη γκλάβα του α(ν)θρώπινου είδους. Για χιλιάδες χρόνια, για να μην πω για χιλιετίες, ο δούλος θεωρούνταν σχεδόν πράγμα κι ο αφεντικός του είχε δικαίωμα ακόμα και στη ζωή ή στο θάνατό του. Γνωστά πράματα και τετριμμένα. Η γυναίκα ήταν κτήμα του κύρη της και μπορούσε ακόμα και να τη σφάξει, αν κάτι δεν του πήγαινε καλά στη φασολάδα, το παιδί ήταν κτήμα του πατέρα του, άλλοτε ολόκληρου, άλλοτε πάλι μόνο της χερούκλας ή της ψωλής του, ο δουλοπάροικος ήταν κτήμα του εκάστοτε φεουδάρχη ('νταξ, ήταν κτήμα της γης, αλλά η γη δε σηκωνόταν να σε γαμήσει στις βουρδουλιές, άμα δεν της άρεσε η σοδειά), ο εργάτης ήταν κτήμα του εργοστασιάρχη, ο πιστός κτήμα του θεού του, ο πολίτης κτήμα του Κράτους ... αυτή η ιστορία τραβάει σε μάκρος, τόσο όσο αντέχουν οι γνώσεις και η υπομονή του καθενός. Point made. Χρειάστηκαν αναρίθμητες καταστραμμένες σάρκες και ψυχές, ώστε να καταλήξουμε σήμερα σε μια μεταβατική αξιοπρέπεια ∙ ο δρόμος αυτός έχει ακόμα μπόλικα χιλιόμετρα.
Μετά από αυτά, λοιπόν, αν κάποιος χωνέψει καλά ότι κανείς δεν είναι κτήμα και χωραφάκι του, η επόμενη σκέψη που συνεκδοχικά οφείλει να κάνει είναι: αφού κανείς δε μου ανήκει, άρα πάνω σε κανέναν δεν έχω δικαίωμα ή εξουσία. Ούτε εγώ, ούτε το χέρι μου ή το πουλί μου ή άλλο σωματικό εξάμβλωμα. Δεν έχω δικαίωμα να του επιβάλλω, ούτε καν τρόπο συμπεριφοράς: πώς θα κινηθεί, πώς θα μιλήσει ή τι άλλο. Θα μου πείτε εδώ μιλάμε για τα ερωτικά ή για τα πάντα όλα; Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι υπάρχει διαφορά στο ήθος; Αν είμαι μαλάκας στο ένα, θα είμαι μαλάκας παντού. Μπορεί, απλά, να διαφέρει ο βαθμός. Ή μπορεί να κρύβομαι καλύτερα.Το αυθαίρετο της οποιασδήποτε επιβολής ισχύει σε κάθε ανθρώπινη έκφανση, αλλά προκοπή δε βλέπουμε, καθώς βρισκόμαστε σ' ένα μικρομεσαίο, εξελικτικό και πολιτισμικό στάδιο, όπου η μαλακία καλά κρατεί ακόμα.
Τέλος πάντων, οι συνέπειες και οι επιμέρους εκδηλώσεις των όσων είπαμε θα ξεδιπλώνονται, σταδιακά, στις επόμενες αναρτήσεις. Αρκεί μόνο να υποδείξουμε ως παραδείγματα ότι π.χ. δε μπορείς να επιβάλλεις στον άλλο τρόπους συμπεριφοράς επειδή εσύ ζηλεύεις ή τραβάς κάνα ζόρι, δε μπορείς να τον περιφράξεις με συρματόπλεγμα για να μη σε απατήσει, δε μπορείς να του απαγορεύσεις τις παρέες που σου βρωμάνε, μπορείς όμως - άμα δε σ' αρέσει κάτι - να σηκωθείς να φύγεις. Υπάρχει, φυσικά, κι η εναλλακτική να προσπαθήσεις, για κάποιο διάστημα που εσύ θα κρίνεις, ν' αλλάξεις τα πράματα με την κουβέντα και με την αγάπη. Ε; πώς; τι; Τι λέει μωρέ, τούτος εδώ; τι αγάπη και μπουρμπούτσαλα, εδώ μιλάμε για σχέσεις κι οι σχέσεις έχουν υποχρεώσεις. Οι σχέσεις ναι, η αγάπη ωστόσο δεν γνωρίζει «υποχρεώσεις» κι αν γνωρίζει δεν είναι αγάπη. Η αγάπη είναι αλλού, είναι επαναστάτρια και υπερδύναμη, δε χωράει σε μυξοκλάματα ή στις πλάκες του Μωυσή. Αυτά σε άλλο post.
Κάπου εδώ να κλείσουμε. Τι κουβεντιάσαμε; τα αυτονόητα. Μμμ, αυτονόητα ίσως, αλλά μόνο στη θεωρία και όχι για όλους. Σιγά-σιγά, ανοίγουν επίσης ένα σωρό άλλα ζητήματα. Για παράδειγμα, υπάρχει αυτό που λέμε "κοινή λογική"; ειδάλλως πώς διάολο θα συνεννοηθούμε μεταξύ μας; Την επόμενη φορά. Χαιρετισμούς στην ευτυχία, άμα τη συναντήσετε! Μπουαχαχαχαχα!!!
Υστερόγραφο
Κάποτε θα γράψω αναλυτικότερα τις σκέψεις μου πάνω σ' αυτό το ζήτημα, ωστόσο για τις τρέχουσες ανάγκες παρακαλώ να με συγχωρήσετε, αν με κάθε ευκαιρία αδυνατώ ή βαριέμαι να γράφω για καθε "του" και ένα "της", για κάθε "εραστή" και μία "ερωμένη" και πάει λέγοντας. Θα μου επιτρέψετε, για λόγους συνήθειας (δικής μου, μα και πολιτισμικής) να χρησιμοποιώ το αρσενικό με την έννοια του γενικού, του ανθρώπινου. Στο κάτω-κάτω, χέστε με κιόλας οι ψευτοφεμινίστριες, που λυσσάτε με το πολιτικώς ορθό, την ώρα που ροκανίζει ο σάρακας το ουσιαστικώς ορθό. Με την επιβολή του πρώτου δε μαθαίνεις τους ανθρώπους ν' αγαπούνε, μα τους κάνεις περισσότερο υποκριτές. Μ' αντιστρόφως, οι άνθρωποι που αγαπούν ουσιαστικά δεν έχουν ανάγκη αν εκτροχιάζεται, κατά τι, ο λόγος, απ' τους ασύνειδους, γλωσσικούς εθισμούς. Όμοια, καθώς οι άθεοι μπορούν ν' αναφωνούν «θεός φυλάξει!», δίχως να τους μένει καμία ρετσινιά, αφού η γλώσσα είναι φορτωμένη μ' ένα σωρό λεκτικούς συνειρμούς, που πατούν περισσότερο στην έξη και την Παράδοση, παρά σε τίποτα ουσιαστικές πίστεις.
No comments:
Post a Comment