Κοινή λογική ... αυτή η βρωμιάρα πόρνη [ Μέρος 1ο ]

Καλώς τους χασομέρηδες του διαδικτύου. Σήμερα θα μιλήσουμε για την «κοινή λογική» και θα προβληματιστούμε, καταρχάς και καταρχήν, αν υπάρχει τέτοιο πράμα και, κατά δεύτερο λόγο, πού διάολο κρύβεται τόσο καλά και γιατί. Το γεγονός ότι θέτω δύο τόσο καίρια ερωτήματα δεν έχει καμία σχέση με το πώς θα δομήσω την επιχειρηματολογία μου. Έτσι μου 'ρθε και τά 'γραψα. Κατά τ' άλλα, θ' αραδιάσω ό,τι και όπως μου κατέβει και λογαριασμό δε δίνω.

Δε χρειάζεται να 'ναι κανείς φιλόσοφος, ούτε να 'χει εντρυφήσει στη Θεωρία της Λογικής, ώστε να καταλάβει μερικά πράγματα για τους ανθρώπους. Θ' αρκούσε να αράξει σε μιαν άκρη, με τη φραπεδιά του ή τη μπύρα, και να χαζεύει μ' ευθύτητα και ειλικρίνεια τα σούρτα-φέρτα της κοσμοθαλασσιάς. Αν, τώρα, προσθέσει και μια τζούρα αγάπης, θα πετύχει μια τέτοια νοστιμάδα, που μέχρι κι αυτά τ' αόρατα θα γίνουν ορατά. Απ' την άλλη, άμα κανείς βαριέται ή δεν έχει λεφτά για μπύρες, θα μπορούσε - απ' το ολότερα - να κλειδαμπαρωθεί σπίτι και να χαζεύει απλά τον εαυτό του. Όχι φυσικά στον καθρέφτη - εκτός κι αν ενίοτε επιθυμεί να τον φτύνει, οπότε εντάξει. Οι άνθρωποι, μ' όλες τους τις διαφορές, βρίθουν κι από ισάριθμες ομοιότητες, σε διάφορες αναλογίες έκαστος. Κι έτσι, οτιδήποτε ξεθάψει κανείς από τα σωθικά του, είναι πιθανότατα το ταπεινό του μερτικό, απ' τον κοινό παρονομάστη, ενός σωρού ανθρώπων. Λογικά, λοιπόν και μετά από πέντε με δέκα μήνες ή χρόνια, θα πρέπει να 'σαι πολύ στουρνάρι, ώστε να μην έχεις χωνέψει μια στάλλα από τα ανθρώπινα.

Τώρα, δε θέλω να σας ζαλίσω με αμπελοφιλοσοφίες και άλλες βαρεμάρες, αλλά πώς αλλιώς μπορεί να προχωρήσει κανείς ένα βήμα, προς την κατάκτηση της ορθής γνώσης, αν πρώτα-πρώτα δεν στρωθεί να καταλάβει πώς διάολο λειτουργεί η ίδια η σκέψη του; Προτού, δηλαδή, πιάσουμε να σκεφτούμε οτιδήποτε, να πιάσουμε να σκεφτούμε για τη σκέψη. Διαφορετικά, ματαιοπονούμε και δεν πρόκειται να πάρουμε πρέφα ποτέ και τίποτα. Θ' αγαπούμε σαν τα ζώα, μόνο με τα γεννητικά μας όργανα, ή θα σπρώχνουμε τεράστιες κουράδες, όπως εκείνα τα σκαθάρια, και θα περνιόμαστε για πρωταγωνιστές του Fast & Furious. Θα ψοφήσουμε κάποτε, χωρίς να 'χουμε υπάρξει στιγμή ως αληθινοί άνθρωποι, δηλαδή όντα ενσυνείδητα. Θα μας παρασέρνει ο άνεμος, όπου φυσά, σα διαφημιστικά φυλλάδια ζωής, γεμάτα ιλουστρασιόν εικόνες από στομάχια και πρωκτούς, αιδοία και πέη, σε κατακόκκινο, ρομαντικό φόντο, όλο καρδούλες κι υποσχέσεις.

Μέσα στην κατάντια μας, λοιπόν, όλοι εμείς οι προηγμένοι και πολιτισμένοι μακάκοι, μοιραζόμαστε έναν πολύ σημαντικό παρονομαστή. Είτε έξυπνοι, είτε εξυπνάκηδες, καμμένα βούρλα ή απουσιολόγοι, πυρηνικοί φυσικοί στα Τρίκαλα ή χασάπηδες στη Βιέννη, όλοι μα όλοι σκεφτόμαστε πάνω-κάτω με την ίδια στοιχειώδη μέθοδο. Προσέξτε: δεν εννοώ ότι σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο ή τα ίδια πράγματα, αλλά πως το σκέπτεσθαι υπακούει σ' έναν κοινό, γενικό μηχανισμό.

Τι συμβαίνει, το λοιπόν, μέσα στο μισογεμάτο μας κρανίο; Αυτό τό 'βρε και το καθόρισε εδώ και πάνω από δυο χιλιετίες ο συγχωρεμένος ο Ευκλείδης και πάνω του δόμησε τη Γεωμετρία του. Είπε δηλαδής ο κακομοίρης ότι ο ανθρώπινος λογισμός, για να 'ναι γόνιμος και αποτελεσματικός, χρειάζεται καταρχάς ορισμούς για τις έννοιες που χρησιμοποιεί, χρειάζεται επίσης μια χούφτα (ή φούχτα) αξιώματα ώστε, τέλος, καθετί άλλο (όπως ένα θεώρημα) να προκύπτει τεκμηριωμένο πάνω στα προηγούμενα, δηλαδή τους ορισμούς και τ' αξιώματα, με βάση τους στοιχειώδεις κανόνες της λογικής. Αυτά. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Κανείς μέχρι σήμερα σ' ολάκερη την ανθρωπότητα, που όργωσε και βλάστησε τούτη τη γη, δε βρήκε να προτείνει τίποτα καλύτερο ή δεν έμεινε αποσβολωμένος μπροστά στην κομψότητα και την οικονομία αυτής της σύλληψης. Που, κατά βάθος, είναι περισσότερο ανακάλυψη, παρά εφεύρεση. Άλλο δεν έκαμε ο Ευκλείδης παρά να κατασκευάσει έναν καθρέφτη του νου και της νόησης. Αυτά τα λέω εγώ, βέβαια. Μην τα δέσετε κιόλας.

Θ' αναλυθούν όλα αυτά στην επόμενη ανάρτηση, ωστόσο κλείνοντας κι εν συντομία:

(Α) Όταν κανείς αναρωτιέται «τι ν' αυτό που το λένε αγάπη», ουσιαστικά, αναζητεί έναν ορισμό: τον ορισμό της αγάπης. (Β) Όταν κανείς πιστεύει στο «Θεό της Αγάπης», άλλο δεν κάνει παρά να μας τρίβει στη μούρη τα αξιώματά του, δηλαδή γνώμες που όσο αίμα (ή άλλα υγρά) και να φτύσει δε θα 'βρει να καταθέσει ούτ' ένα τεκμήριο της προκοπής. (Γ) Τέλος, όταν κανενός του ξεφεύγει το περιπόθητο «Σ' αγαπώ», σκάβει ταυτόχρονα και το λάκκο του, καθώς εκφράζει μια πρόταση κι είναι λοιπόν χρεία αυτήν την πρόταση και να την αποδείξει. Γιατί το «Σ' αγαπώ» δεν είναι απ' τις κουβέντες που τελειώνουν στην τελεία ή το θαυμαστικό, αλλά ίσα-ίσα από την τελεία και πέρα ξεκινούν.

Τι είναι λοιπόν η Αγάπη; ορισμός, αξιώμα ή θεώρημα; Θα 'λεγα κατέχει ταυτόχρονα και τις τρεις διαστάσεις, άρα η αγάπη είναι τετραδιάστατη, άμα χωρέσουμε κι αυτή του χρόνου που πιέζει τη σάρκα και τη ζαρώνει. Κι αν τελικά αποδεικνύεται με κάποιον τρόπο, αυτός δεν είναι σε καμία περίπτωση με λόγια και συνεπαγωγές σα να 'ταν του Μαθηματικού το μυξομάντηλο, παρά με χειρονομίες (όχι σαν αυτές των παλιών ταξιτζήδων) και έργα. Οι ακολουθίες των πράξεων και όχι οι φλυαρίες συνιστούν το λογικό μηχανισμό της Αγάπης.

[ Μη χάσετε το επόμενο επεισόδιο ... ]