Σκιτσομαχίες #02

O Reiser ορμά, συνήθως, καταπάνω σου με τέτοια περισσή προκλητικότητα, στα όρια κυριολεκτικά της αηδίας, ώστε είναι λογικό ν' αναρωτηθεί κανείς μήπως ο συγχωρεμένος ήταν, τελικά, αντιστρόφως και δυσανάλογα ευαίσθητος, ως προς την εικόνα που γύρευε να προβάλλει - εκείνη δηλαδή του μισογυνισμού, του ρατσισμού και ό,τι άλλο. Η υπερβολή του είναι ενίοτε τέτοιας κόψης και ισχύος, ώστε προτού καλά-καλά το καταλάβεις βρίσκεις τον κόσμο σου θρυμματισμένο και το στομάχι σου δεμένο μ' εκείνους τους ναυτικούς κόμπους που ποτέ δεν κατάλαβα ούτε πώς δένονται, ούτε πώς λύνονται. Φορές πάλι, τα δάκρυα στριμώχνονται στους αδένες σου, σε μικρούς πηγμένους κόμπους. Τουλάχιστον, έτσι συμβαίνει, αν σε πιάσει απροετοίμαστο και με την ψυχή ορθάνοιχτη. Το παρακάτω δεν είναι απ' τα πιο δυνατά του κι ίσως εύκολα να το χαρακτήριζε κανείς σεξιστικό. Αλλά είναι σεξιστικό με την ίδια λογική που μια αντιπολεμική ταινία αναγκαστικά θα σου τρίψει τη βία στη μούρη, δε θα σε προφυλάξει από αυτήν. Είναι ωστόσο χαρακτηριστικός Reiser. Παίρνει ένα συνηθισμένο κλισέ και το τραβάει τόσο πέρα απ' τ' άκρα, ώστε το κλισέ αποκτά άλλη διάσταση. Στο τέλος των περισσότερων ιστοριών, αισθάνεσαι απογυμνωμένος κι απόλυτα εκτεθειμένος. Ένα αναιμικό κύμα απόγνωσης μεταγγίζεται στις αρτηρίες σου και μια διακριτική πανώλη απλώνεται και σαπίζει τους βουβώνες σου. Απομένεις άρρωστος κι απελπισμένος, καταμεσίς σε σελίδες με βρωμερά, παρηκμασμένα και παραιτημένα ανθρωπάκια, μουτζαλιές των οποίων η όψη θυμίζει οριακά ανθρώπινο είδος, ωστόσο η πριονωτή κόψη, η χαοτική δομή, η σχιζοφρενική ασάφεια λειτουργούν ως αντανακλάσεις ενός μύχιου εαυτού, π' ουδέποτε θ' αναγνωρίζαμε την ώρα που πλένουμε τα δόντια μας. Κατά βάθος, όλη ετούτη η ναυτία πηγάζει από ένα και μόνο γεγονός: μ' όλη τη σαπίλα της, δυστυχώς, η πραγματικότητα του Reiser μας φαίνεται τόσο οικεία που τρομάζει! Reiser λοιπόν, για σήμερα. Έτσι, γιατί μ' αρέσουν οι προκλήσεις.

ΧΙΟΥΜΟΡ ΠΑΡΑ-ΠΕΝΤΕ Νο2
[Κάποτε]